Η κούρσα για την κατάκτηση της Σελήνης μπαίνει σε νέα τροχιά, καθώς Ρωσία και Κίνα επιβεβαίωσαν τα σχέδιά τους για την κατασκευή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα στη σεληνιακή επιφάνεια. Ο Yuri Borisov, πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας της Ρωσίας και νυν επικεφαλής της Roscosmos, ανακοίνωσε τον Μάρτιο του 2024 ότι οι δύο χώρες θα συνεργαστούν για την ενεργειακή αυτάρκεια της Διεθνούς Ερευνητικής Σεληνιακής Βάσης (ILRS), η οποία προγραμματίζεται να είναι έτοιμη το 2035.
Η Ρωσία διαθέτει πολυετή εμπειρία στην ανάπτυξη πυρηνικών υποδομών, ενώ η Κίνα, αν και νεότερη στον κλάδο, έχει τη γνώση και τους πόρους για να υλοποιήσει το εγχείρημα. Ο κοινός στόχος είναι να δημιουργήσουν μια μικρή πυρηνική εγκατάσταση που θα εξασφαλίζει σταθερή και μακροχρόνια ενεργειακή υποστήριξη στη σεληνιακή βάση.
Η αποστολή Chang’e-8 δίνει το σύνθημα
Το πρώτο καθοριστικό βήμα θα γίνει το 2028 με την εκτόξευση της κινεζικής αποστολής Chang’e-8, η οποία θα σηματοδοτήσει την έναρξη της προετοιμασίας για τη μόνιμη σεληνιακή εγκατάσταση. Ο Pei Zhaoyu, επικεφαλής μηχανικός της αποστολής, τόνισε ότι η συμβολή της Ρωσίας στον τομέα της πυρηνικής τεχνολογίας είναι καθοριστική:
Η Ρωσία προηγείται παγκοσμίως, ακόμα και έναντι των ΗΠΑ, όσον αφορά τις πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Διάστημα.
Στόχος της αποστολής είναι διπλός: αφενός να ξεκινήσει η κατασκευή της σεληνιακής βάσης, η οποία αναμένεται να είναι έτοιμη για μόνιμη κατοίκηση από το 2030, και αφετέρου να διερευνηθεί η υλοποίηση του πυρηνικού αντιδραστήρα που θα αποτελέσει τον κύριο ενεργειακό πάροχο της βάσης. Παρόλο που το Πεκίνο δεν έχει ακόμη δώσει επίσημα την τελική έγκριση για το έργο, οι πρόσφατες δηλώσεις Κινέζων αξιωματούχων δείχνουν ότι η συνεργασία με τη Ρωσία προχωρά με ταχύτατους ρυθμούς.
Πρωτοποριακός σχεδιασμός από Κινέζους επιστήμονες
Οι Κινέζοι πυρηνικοί επιστήμονες έχουν ήδη ολοκληρώσει τον προκαταρκτικό σχεδιασμό του αντιδραστήρα, υιοθετώντας καινοτόμα χαρακτηριστικά. Ο σχεδιασμός τους αντλεί έμπνευση τόσο από την αμερικανική τεχνολογία της NASA όσο και από τον σοβιετικό πυρηνικό αντιδραστήρα TOPAZ-II.
Η νέα πρόταση περιλαμβάνει: καύσιμα ράβδους από διοξείδιο του ουρανίου σε σχήμα δακτυλίου, διπλό σύστημα ψύξης με υγρό μέταλλο (NaK-78), που διατηρεί τη θερμοκρασία του πυρήνα κάτω από τους 600 ºC, και έναν υδρίτη υττρίου ως ρυθμιστή νετρονίων, μια επιλογή που, σύμφωνα με τους Κινέζους τεχνικούς, υπερτερεί σε απόδοση έναντι του παραδοσιακού υδρίτη ζιρκονίου.
Η αμερικανική απάντηση: Πρόγραμμα Artemis και πυρηνική ενέργεια
Στο μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες προχωρούν δυναμικά με το πρόγραμμα Artemis της NASA. Σκοπός τους είναι να επαναφέρουν αστροναύτες στη Σελήνη το 2027 και να ξεκινήσουν την κατασκευή μιας βιώσιμης σεληνιακής βάσης. Σε αντίθεση με τη ρωσοκινεζική στρατηγική, οι ΗΠΑ επενδύουν κυρίως σε ηλιακή ενέργεια μέσω μεγάλων φωτοβολταϊκών πάνελ.
Ωστόσο, γνωρίζουν ότι η νυχτερινή περίοδος στη Σελήνη διαρκεί έως και δεκαπέντε ημέρες, γεγονός που καθιστά ανεπαρκή την ηλιακή ενέργεια. Για τον λόγο αυτό, αναπτύσσουν επίσης το έργο Fission Surface Power (FSP): έναν πυρηνικό αντιδραστήρα που θα παρέχει 40 κιλοβάτ ισχύος, κρίσιμο για την επιβίωση και λειτουργία της βάσης κατά τη διάρκεια των σεληνιακών νυχτών.
Η νέα κούρσα για τη Σελήνη
Η αναμέτρηση για τον έλεγχο της Σελήνης μέσω βιώσιμων ενεργειακών λύσεων αναζωπυρώνεται. Αν και το κινεζορωσικό σχέδιο δείχνει να προχωρά δυναμικά, η αμερικανική πρωτοβουλία δεν μένει πίσω. Η εγκατάσταση πυρηνικών αντιδραστήρων στη Σελήνη ανοίγει ένα νέο, γεωπολιτικά κρίσιμο κεφάλαιο στον διαστημικό ανταγωνισμό του 21ου αιώνα.
[via]
