Κατά τη διάρκεια των ετών, υπήρξε μεγάλη συζήτηση σχετικά με το πώς ακριβώς περπατούσε η «Λούσι».
Όταν λέμε «Λούσι», αναφερόμαστε στον πιο μακρινό πρόγονο του ανθρώπου που έζησε πριν από 3,2 εκατομμύρια χρόνια, ήταν δίποδη και ταυτόχρονα δενδρόβια, και ανήκε στο είδος Australopithecus afarensis. Είχε ύψος μόλις 1,10 μέτρα.
Η Λούσι ανακαλύφθηκε το 1974 στην Αιθιοπία, στην επαρχία Αφάρ, από τον Αμερικανό παλαιοανθρωπολόγο Ντόναλντ Τζόνσον και Γάλλους συναδέλφους του, αναφέρει το LiveScience.
Σύμφωνα με το άρθρο του λέκτορα βιοϊατρικών επιστημών Tom O’Mahoney στο terra.com.br, οι επιστήμονες κατάφεραν τώρα με προσομοιώσεις σε υπολογιστές να δείξουν ότι αυτοί οι πρόγονοι του ανθρώπου δεν ήταν και πολύ γρήγοροι στο τρέξιμο.
Μια σκηνή τρία εκατομμύρια χρόνια πριν
Όπως γράφει ο Tom O’Mahoney στο terra:
«Φανταστείτε τη σκηνή, περίπου 3 εκατομμύρια χρόνια πριν, στην περιοχή της σημερινής ανατολικής Αφρικής. Δίπλα σε ένα ποτάμι, μια τραυματισμένη αντιλόπη πέφτει και παίρνει την τελευταία της ανάσα. Το κουφάρι δέχεται σύντομα επίθεση από ύαινες, οι οποίες παλεύουν με έναν κροκόδειλο. Ο κροκόδειλος εμφανίζεται και αρπάζει μέρος του ζώου.
Οι ύαινες κερδίζουν και ο κροκόδειλος εγκαταλείπει τη μάχη, παίρνοντας μόνο το ένα πόδι της αντιλόπης. Έχοντας χορτάσει, οι ύαινες φεύγουν.
Κάποιοι πίθηκοι πλησιάζουν, περπατώντας όρθιοι. Κρατούν στα χέρια τους κάτι που μοιάζει με πέτρες με αιχμηρές άκρες. Κόβουν βιαστικά μερικά κομμάτια κρέατος και αρχίζουν να τα μασάνε. Σε λίγο προσελκύουν την προσοχή ενός Homotherium (μια εξαφανισμένη μεγάλη γάτα με δόντια σε σχήμα σπαθιού), που τους πλησιάζει κρυφά και εμφανίζεται ξαφνικά. Θα επιβιώσουν αυτές οι παράξενες μαϊμούδες από τη συνάντησή τους με το αιλουροειδές; Μπορούν να τρέξουν αρκετά γρήγορα και μακριά;».
Πόσο γρήγορα μπορούσαν να τρέξουν αυτοί οι τόσοι μακρινοί πρόγονοι του ανθρώπου;
Η ερευνητική ομάδα μοντελοποίησε την ανατομία αυτών των πρώιμων προγόνων του ανθρώπου, του Australopithecus afarensis, για να διαπιστώσει πόσο γρήγορα μπορούσαν να τρέξουν.
Το άρθρο αναφέρει ότι ο σχεδόν πλήρης σκελετός του Australopithecus afarensis, της «Λούσι» δηλαδή, είναι εμβληματικός παγκοσμίως ως αναπαράσταση του πρωτόγονου διποδισμού (της ικανότητας να περπατά κανείς στα δύο πόδια). Βρέθηκε στην κοιλάδα Αφάρ, στη βορειοανατολική Αιθιοπία, το 1974, και η ανακάλυψή του προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον. Ήταν η απόδειξη ότι η επέκταση του εγκεφάλου εξελίχθηκε αφότου οι πρόγονοι του ανθρώπου άρχισαν να περπατούν στα δύο πόδια, όπως πίστευαν οι επιστήμονες εδώ και καιρό.
Εκείνη την εποχή, ορισμένοι ερευνητές προσπάθησαν να συνδέσουν την ανατομία του Australopithecus με έναν άγνωστο ακόμη κοινό πρόγονο των ανθρώπων, των γορίλων και των χιμπαντζήδων. Ωστόσο, η υπόθεση αυτή έχει έκτοτε καταρριφθεί.
Οι επιστήμονες πιστεύουν τώρα ότι η διαδικασία κατά την οποία το ζώο χρησιμοποιεί τις αρθρώσεις των μπροστινών ποδιών του για να στηρίξει το βάρος του σώματός του πιθανώς εξελίχθηκε αρκετές φορές στους πιθήκους, καθώς ο τρόπος βαδίσματος και η εσωτερική αρχιτεκτονική των χεριών και των αγκώνων των πιθήκων διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους.
Η συζήτηση αφορά πλέον περισσότερο το κατά πόσον οι Αυστραλοπίθηκοι σκότωναν τακτικά ζώα ή έτρωγαν το κρέας από τα κουφάρια που άφηναν άλλα αρπακτικά.
Για να αποκτήσουν πρωτογενή πρόσβαση και να σκοτώνουν τακτικά ζώα έπρεπε να είναι σε θέση να κάνουν δύο πράγματα: να τρέχουν γρήγορα και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, για να εξαντλήσουν το θήραμα.
Αυτή είναι η υπόθεση του τρεξίματος αντοχής. Πιστεύεται ότι η εμφάνιση αυτής της συμπεριφοράς συμπίπτει με την πιο σύγχρονη ανατομία του ανθρώπου, όπως αυτή που παρατηρείται στον Homo erectus, ο οποίος έζησε περίπου 2 εκατομμύρια χρόνια πριν έως περίπου 1 εκατομμύριο χρόνια πριν. Ο καλύτερος τρόπος για να ελεγχθεί αν ο Australopithecus ήταν σε θέση να τρέχει με αντοχή σε ταχύτητες που θεωρούμε «σύγχρονες» είναι να ανακατασκευαστεί ο σκελετός του Australopithecus afarensis και να προσομοιωθεί ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να κινείται.
Η «Λούσι» μάλλον δεν έτρεχε και τόσο γρήγορα
Ο καθηγητής στο άρθρο του στο terra.com υποστηρίζει ότι οι προσομοιώσεις αυτές αποκάλυψαν ότι η «Λούσι» δεν ήταν τόσο καλή στο τρέξιμο όσο οι σύγχρονοι άνθρωποι.
Η μέγιστη ταχύτητα που μπόρεσαν να παράγουν οι προσομοιώσεις ήταν 11 μίλια ανά ώρα (mph) – περίπου 17,6 km/h), με ελάχιστη ταχύτητα περίπου 3,35 mph (5,36 km/h). Οι επίλεκτοι σπρίντερ, ωστόσο, μπορούν να φτάσουν σε μέγιστες ταχύτητες άνω των 20 μιλίων/ώρα (32 χλμ./ώρα). Αλλά ακόμη και οι μη ελίτ σπρίντερ μπορούν να φτάσουν γύρω στα 17,6 mph (28 km/h).
Υποστηρίζει ακόμη ότι πιθανότατα δεν ήταν φυσιολογικά δυνατό για τον Australopithecus afarensis να επιδίδεται σε επίμονο κυνήγι, σε αντίθεση με μεταγενέστερα είδη του γένους Homo.
Σε ό,τι αφορά στην ιστορία που περιέγραψε στην αρχή του άρθρου του στο terra, σημείωσε: «Επιστρέφοντας στην ιστορία μας, είναι πιθανό ότι οι αυστραλοπίθηκοι αυτής της ομάδας δεν θα είχαν ξεφύγει από τη μεγάλη γάτα. Απλώς, δεν θα ήταν σε θέση να τρέξουν αρκετά γρήγορα ή αρκετά μακριά».
